انتظار، وارث ورَع و تقواست
خیره شدن بر راه محبوب، یافتن راه اوست و کم کم قرار گرفتن در آن راه و یافتن روح از آن است:
«مّنْ سَرَّهُ أنْ یَکُونَ مِنْ أصْحابِ الْقائِمِ فَلْیَنْتَظِرْ وَلْیَعْمَلْ بِالْوَرَعِ وَمَحاسِنِ الأخْلاقِ وَهُوَ مُنْتَظِرٌ فْإنْ ماتَ وَقامَ الْقائِمُ بَعْدَهُ کانَ لَهُ مِنَ الأجْرِ مِثْلُ أجْرٍ مَنْ أدْرَکَهُ. فَجِدُّوا، وَانْتَظِرُوا هَنیئاً لَکِمْ أیَّتُهَا الْعِصابَةُ الْمَرْحُومَةُ.»(غیبت نعمانی،ص252)
«کسی که دوست دارد از یاران قائم باشد باید انتظار کشد و به ورَع و محاسن اخلاق در حالت انتظار، عمل کند. پس، اگر مرگ او را در رسد و قائم پس از او قیام کند، اجر او مانند کسی است که او را درک میکند. پس کوشش کنید و انتظار بکشید. گوارایتان باد این انتظار، ای گروه مورد رحمت!»
آری، چنین آتش عشقی همة ناخالصیهای وجود انسان را تصفیه میکند و به طلای ناب مبدّل میسازد. دارندة چنین آتش کبر، حسد، حرص، شهرت پرستی و حبّ جاه ندارد؛ زیرا تمامی اینها در آن حرارت شدید ذوب میشود و سوختة در چنان حرارتی دیگر دستی به نامحرم ـ یعنی مطلق حرام ـ دراز نمیکند و چنین چشمی نامحرم را نمینگرد و اصولاً هر غیر محبوب برای او نامحرم میشود و چنین سوختهای دیگر صدای نامحرم ـ یعنی صدای غیر محبوب ـ را نمیشنود و همچنین …. آری، چنین کسی ـ اگر در حالت انتظار بمیرد ـ اجرش مانند کسی است که در رکاب اوست.
در پایان، توجّه به این نکتة لطیف جالب است که در این حدیث امام علیه السلام دو صیغة امر به کار میبرند: یکی «فَجِدُّوا» و دیگری «وَانْتَظِرُوا»؛ یعنی کوشش کنید و چشم به راه باشید شاید محبوب و دلدار از راه رسد. نباشد که در غفلت بگذرانید و او جلوهای کند و بدرخشد و شما به غیر اشتغال بورزید!
یک چشم زدن غافل از آن شاه نباشی! / شاید که نگاهی کند آگاه نباشی!
منبع: پایگاه اطلاع رسانی فاطمیه
آخرین نظرات