ثقلین

انتظار، وارث ورَع و تقواست
خیره شدن بر راه محبوب، یافتن راه اوست و کم کم قرار گرفتن در آن راه و یافتن روح از آن است:

«مّنْ سَرَّهُ أنْ یَکُونَ مِنْ أصْحابِ الْقائِمِ فَلْیَنْتَظِرْ وَلْیَعْمَلْ بِالْوَرَعِ وَمَحاسِنِ الأخْلاقِ وَهُوَ مُنْتَظِرٌ فْإنْ ماتَ وَقامَ الْقائِمُ بَعْدَهُ کانَ لَهُ مِنَ الأجْرِ مِثْلُ أجْرٍ مَنْ أدْرَکَهُ. فَجِدُّوا، وَانْتَظِرُوا هَنیئاً لَکِمْ أیَّتُهَا الْعِصابَةُ الْمَرْحُومَةُ.»(غیبت نعمانی،ص252)

«کسی که دوست دارد از یاران قائم باشد باید انتظار کشد و به ورَع و محاسن اخلاق در حالت انتظار، عمل کند. پس، اگر مرگ او را در رسد و قائم پس از او قیام کند، اجر او مانند کسی است که او را درک می­کند. پس کوشش کنید و انتظار بکشید. گوارایتان باد این انتظار، ای گروه مورد رحمت!»

آری، چنین آتش عشقی همة ناخالصیهای وجود انسان را تصفیه می­کند و به طلای ناب مبدّل می­سازد. دارندة چنین آتش کبر، حسد، حرص، شهرت پرستی و حبّ جاه ندارد؛ زیرا تمامی اینها در آن حرارت شدید ذوب می­شود و سوختة در چنان حرارتی دیگر دستی به نامحرم ـ یعنی مطلق حرام ـ دراز نمی­کند و چنین چشمی نامحرم را نمی­نگرد و اصولاً هر غیر محبوب برای او نامحرم می­شود و چنین سوخته­ای دیگر صدای نامحرم ـ یعنی صدای غیر محبوب ـ را نمی­شنود و همچنین …. آری، چنین کسی ـ اگر در حالت انتظار بمیرد ـ اجرش مانند کسی است که در رکاب اوست.

در پایان، توجّه به این نکتة لطیف جالب است که در این حدیث امام علیه السلام دو صیغة امر به کار می­برند: یکی «فَجِدُّوا» و دیگری «وَانْتَظِرُوا»؛ یعنی کوشش کنید و چشم به راه باشید شاید محبوب و دلدار از راه رسد. نباشد که در غفلت بگذرانید و او جلوه­ای کند و بدرخشد و شما به غیر اشتغال بورزید!

یک چشم زدن غافل از آن شاه نباشی! / شاید که نگاهی کند آگاه نباشی!

منبع: پایگاه اطلاع رسانی فاطمیه

امام علی علیه السّلام فرمودند:
کُلُّ یَومٍ لا یُعصَی اللهُ فیهِ فَهُوَ یَومُ عیدٍ؛

هر روزی که در آن گناه نشود همان روز، روز عید است.
نهج البلاغه، کلمات قصار، شماره 428

سال تقویمی گذشت،

اما سال تحصیلی ادامه دارد ….

حتی اگر در روزهای آغازین بهار، درس ها و کلاس ها تعطیل باشد، هرگز «اندیشه » و «معرفت » و «دانش » تعطیل نیست .

این، روشی برای «مبارک » ساختن سال نوست، یعنی برکت آفرینی در عمر و زمان و فرصت های زندگی .

حال، تا اینجای کار را پیش آمده ایم .

شاید اگر دقت و برنامه ریزی بهتری داشتیم، می توانستیم زمان را امتداد بخشیم و فرصت های درسی و آموزشی را بیشتر و بهتر برویانیم و بشکوفانیم .

کارمندی تعطیل بردار است، اما دانش پژوهی هرگز .

«میاسای زآموختن یک زمان . . .»

آغاز سال نو را به خیلی ها «تبریک » می گوییم، خیلی ها هم به ما تبریک می گویند . مفهوم این «تبریک » چیست؟ یعنی خیر و رکت یافتن سال و ماه و عمر و زندگی و نیرو و تلاش .

خیلی ها پول دارند، اما پولهایشان بی حرکت است .

خیلی ها اولاد دارند، اما خیری از فرزندانشان نمی بینند .

خیلی ها درس می خوانند، اما تحصیلاتشان به کار خودشان و جامعه نمی آید .

خیلی ها تلاش می کنند، اما همان جای نخستین اند .

خیلی ها زحمت می کشند، اما همچنان دستشان از «بهره زحمات » خالی است و کوشش های مستمر آنان بیهوده و بی ثمر می شود . اینها همان «بی برکتی » در زندگی و دانش و دارایی است .

چه کنیم که سال جدید برایمان «برکت » داشته باشد و تبریک گفتن ها و شنیدن ها مفهوم و مصداق پیدا کند؟

آینده، در گرو گذشته ما و تلاش کنونی ماست .

آنچه خجستگی روزها و سال های آتیه را برای ما رقم می زند، تصمیم های جدی، اراده های استوار، برنامه ریزی های حساب شده، پیگیری های دقیق، محاسبه ها و مراقبت های ویژه است .

ما مسؤول عمر، زمان، فرصت ها و استعدادهای خویشیم .

هرگز مباد که گذشته ما به امید «آینده » و آینده ما به حسرت «گذشته » سپری شود و عمرما بین این گذشته پر حسرت و آینده رؤیایی تقسیم شود و هیچ خورده نیاورد!

این تقسیم، هیچ جالب و زیبا نیست .

زمان، امانتی در دست ماست .

هم می توان این عنصر پربها را سوزاند و دود کرد، هم می توان آن را سرسبز و با طراوت ساخت . تعیین کننده این دو وضع هم نحوه عمل ماست .

باید از هر دقیقه قرنی ساخت

قرن را در دقیقه ای گنجاند

یا که با شیوه مهار زمان

جبر را هم به زیر بال کشید

هر چه هست در این «مهار زمان » نهفته است . اگر قدرت آن را داشته باشیم، هم دقیقه های ما استمرار و وسعت می یابد و سرشار می شود، هم قرنی را می توانیم در دقیقه ای بگنجانیم و لحظه لحظه عمر خود را غنی سازیم .

باری . . . در سال نو، همه چیز نو می شود . ما چرا نو نشویم؟

تقویم ها عوض می شود، خانه ها گردگیری می شود، دیدارها تازه می گردد، طراوت را در چهره طبیعت تماشا می کنیم، دشت و دمن عطر جانبخش و رایحه بهاری را نثار و ایثار می کند، ما که نباید کمتر از درخت و صحرا باشیم!

اگر ما هم عوض شدیم، اگر اخلاق ما هم نوتر و بهارتری شد، پابه پای بهار، آمده ایم . در سال جدید، هم دفتر عمر ما ورق می خورد، هم تقویم سال جدید را می گشاییم . چه خوب است که در برگ برگ این دفتر و کتاب، با ایمان و عمل، با خوبی ها و تلاش ها، با صداقت ها و مهرورزی های صادقانه، خطوطی از «هنر انسان زیستن » بنگاریم و نقشی از «رشد» ترسیم کنیم .

ادامه »

قسمت اول

حس و حال وصف ناشدنی داشتم! همه چیز مثل یک رؤیای شیرین بود.

مدتها منتظر همچین روزی بودم؛ سربازی امام زمان (عج)، شاگردی امام صادق(ع)،افتخار کمی نیست.

هر چند خودم رو لایقش نمی دونم.

بالاخره روز موعود فرا رسید….

روز اول رو میگم،یه حس خوب و ویژه داشتم!

نمیشه توصیفش کرد، با بسم الله و سلام و صلوات وارد حوزه شدم……

مراسم صبحگاه و دعای عهد و خوش آمد گویی مدیر و… همه اینها به اون حال معنوی خوشم اضافه می کرد…اما یه دلهره هم کنارش بود!

چه مسئولیت خطیری؟ انگار از انروز به بعد باید یه طور دیگه می شدم! رفتارم، اخلاقم ، گفتارم همه چیز باید طوری باشه که مورد پسند آقا باشه

به فرموده امام صادق(ع): «کونوا لنا زیناً و لا تکونوا علینا شیناً»

نگاهم به حدیثی گره خورد که روی دیوار زده شده بود: “هر کس برای خدا دانش بیاموزد و برای خدا عمل کند و برای خدا یاد دهد، در ملکوت آسمانها به بزرگی یاد شود”

چه حدیث قشنگی، چه با عظمت، چه جایگاهی

اما……

چه سخت است عمل کردن به این موارد!

صدای زنگ کلاس به صدا درآمد و رشته افکارم را پاره کرد…..