ماه پـر فیض رجب، ماه نبـی، ماه خداست
ماه توبه، مه رحمت، مه ذکر است و دعاست
ماه از خــویش بریـدن بـه خـدا پیـوستن
خرم آن کس که به حق واصل و از خویش جداست
مـاه میـلاد شـریف دو محمّــد دو علـی
که پر از جلوۀ مـاه رخشان ارض و سماست
جمعــۀ اول ایــن مــاه، جمــال ازلــی
در تمـاشـای رخ حضـرت باقـر پیـداست
دوم مـاه رجـب عیـد بـزرگی دگـر است
عید میـلاد علـی بـن جـواد بن رضاست
سوم ماه رجـب آن دهمیـن حجب حـق
جگرش لختۀ خون از شرر زهـر جفاست
دهم ماه رجب بـا گل رخسار جـواد
موج‌زن رایحۀ عطـر ولایت بـه فضاست
شب نيمه ماه رجب: شب شريفى است، و در آن چند عمل مستحبّ است:
اوّل: غسل كردن.
دوّم: شب زنده دارى به عبادت، چنان كه علاّمه مجلسى فرموده.
سوّم: زيارت حضرت سيد الشّهدا عليه السّلام چهارم: شش ركعت نماز به كيفيتى كه در اعمال شب سيزدهم گذشت.
پنجم: سى ركعت نماز كه در هر ركعت سوره «حمد» و ده مرتبه سوره
«قل هو اللّه احد»
خوانده شود، و اين نماز را سيّد ابن طاووس با فضيلت بسيار از رسول خدا صلى اللّه عليه و آله روايت كرده.
ششم: دوازده ركعت نماز، هر دو ركعت با يك سلام، و در هر ركعت، هر يك از سوره هاى «حمد» و «توحيد» و «فلق» و «ناس» و «اية الكرسى» و «قدر» را چهار مرتبه بخواند، و پس از سلام چهار مرتبه بگويد:
اللَّهُ اللَّهُ رَبِّي لا أُشْرِكُ بِهِ شَيْئا وَ لا أَتَّخِذُ مِنْ دُونِهِ وَلِيّا
خدايا خدايا، پروردگارا چيزى را شريك او نسازم، و جز او سرپرستى نگيردم
سپس هر دعايى كه مى خواهد بخواند.
سيّد اين نماز را به اين صورت از امام صادق عليه السّلام روايت كرده، ولى شيخ در كتاب «مصباح» فرموده: كه داود بن سرحان از امام صادق عليه السّلام روايت كرده: در شب نيمه رجب دوازده ركعت نماز به جا مى آورى، در هر ركعت بعد از سوره «حمد» يك سوره خوانده، و هنگامی كه از نماز فراغت يافتى، هر يك از سوره هاى «حمد» ،
«قل اعوذ بربّ الفلق»
و
«قل اعوذ بربّ النّاس»
و
«قل هو اللّه احد»
و «اية الكرسى» را چهار مرتبه قرائت میكنى، و پس از آن چهار مرتبه میگويى:
سُبْحَانَ اللَّهِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لا إِلَهَ إِلا اللَّهُ وَ اللَّهُ أَكْبَرُ
منزّه است خدا و سپاس خاص اوست و معبودى جز او نيست و او بزرگتر از هر وصفى است
پس می خوانی:
اللَّهُ اللَّهُ رَبِّي لا أُشْرِكُ بِهِ شَيْئا وَ مَا شَاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلا بِاللَّهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ.
خدايا خدايا پروردگارا چيزى را شريك او نسازم، و هرچه او خواهد شود نيرويى نيست جز خداى برتر و بزرگ.
و همچنين در شب بيست و هفتم مثل اين عمل را به جا میآورى.
دیدگاه اسلام در مورد احترام به پدر و مادر چیست؟
گر چه عواطف انسانى و مساله حق شناسى، به تنهایى براى رعایت احترام در برابر والدین کافى است، ولى از آنجا که اسلامحتى در مسایلى که هم عقل در آن استقلال کامل دارد و هم عاطفه آن را به وضوح درمى یابد، سکوت روا نمى دارد، بلکه به عنوان تاکید در این گونه موارد دستورات لازم را صادر مى کند در مورد احترام والدین آن قدر تاکید کرده است که در کمتر مساله اى دیده مى شود. به عنوان نمونه به چند قسمت اشاره مى کنیم:
الف ـ در چهار سورهاز قرآنمجید، نیکى به والدین، بلافاصله بعد از مساله توحید قرار گرفته، این هم ردیف بودن دو مساله بیانگر این است که اسلامتا چه حدّ براى پدر و مادر احترام قایل است. در سوره«بقره» آیه83 مى خوانیم: «لاتَعْبُدُونَ اِلاَّ اللّهَ وَ بِالْوالِدَیْنِ اِحْساناً». و در سوره«نساء» آیه36: «وَ اعْبُدُوا اللّهَ وَ لا تُشْرِکُوا بِهِ شَیْیاً وَ بِالْوالِدَیْنِ اِحْساناً». و در سوره«انعام» آیه151 مى فرماید: «اَلاّ تُشْرِکُوا بِهِ شَیْیاً وَ بِالْوالِدَیْنِ اِحْساناً». و در سوره«اسراء» آیه23 نیز، این دو را قرین با هم مى بینیم: «وَ قَضى رَبُّکَ اَلاّ تَعْبُدُوا اِلاّ اِیّاهُ وَ بِالْوالِدَیْنِ اِحْساناً».
ب ـ اهمیت این موضوع تا آن پایه است که هم قرآنو هم روایات صریحاً توصیه مى کنند که حتى اگر پدر و مادر کافر باشند رعایت احترامشان لازم است. در سوره«لقمان» آیه15 مى خوانیم: «وَ اِنْ جاهَداکَ عَلى اَنْ تُشْرِکَ بِی ما لَیْسَ لَکَ بِهِ عِلْمٌ فَلا تُطِعْهُما وَ صاحِبْهُما فِی الدُّنْیا مَعْرُوف»؛ (اگر آنها به تو اصرار کنند که مشرک شوى، اطاعتشان مکن، ولى در زندگى دنیا به نیکى با آنها معاشرت نما)!
ج ـ شکرگزارى در برابر پدر و مادر در قرآنمجید، در ردیف شکرگزارى در برابر نعمت هاى خداقرار داده شده، چنان که مى خوانیم: «اَنِ اشْکُرْ لِی وَ لِوالِدَیْکَ».(1) با این که نعمت خدابیش از آن اندازه است که قابل احصاء و شماره باشد، و این دلیل بر عمق و وسعت حقوق پدران و مادران مى باشد.
د ـ قرآن، حتى کمترین بى احترامى را در برابر پدر و مادر اجازه نداده است. در حدیثى از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم: «لَوْ عَلِمَ اللّهُ شَیْیاً هُوَ اَدْنَى مِنْ اُفّ لَنَهى عَنْهُ وَ هُوَ مِنْ اَدْنَى الْعُقُوقِ وَ مِنَ الْعُقُوقِ اَنْ یَنْظُرَ الرَّجُلُ اِلى والِدَیْهِ فَیُحِدَّ النَّظَرَ اِلَیْهِم»؛ (اگر چیزى کمتر از اف وجود داشت خدااز آن نهى مى کرد (اف همانطور که گفتیم کمترین اظهار ناراحتى است) و این حداقل مخالفت و بى احترامى نسبت به پدر و مادر است، و از این جمله، نظر تند و غضب آلود به پدر و مادر کردن مى باشد).(2)
جابر بن عبداللّه انصارى گويد:
روزى به همراه مولاى متّقيان، امام علىّ عليه السلام بودم، شخصى را ديديم كه مشغول نماز است ، حضرت به او خطاب كرد و فرمود: آيا معنا و مفهوم نماز را مى دانى كه چگونه و براى چه مى باشد؟ اظهار داشت : آيا براى نماز مفهومى غير از عبادت هم هست ؟ حضرت فرمود: آرى، نماز داراى تاويل و مفهومى است كه تمام معناى عبوديّت در آن خواهد بود.
امام عليه السلام فرمود:
اوّلين تكبير آن است كه خداوند، سبحان و منزّه است از اين كه داراى قيام و قعود باشد.
دوّمين تكبير يعنى؛ خداى موصوف به حركت و سكون نمى باشد.
سوّمين تكبير يعنى؛ اين كه نمى توان او را به جسمى تشبيه كرد.
چهارمين تكبير يعنى ؛ چيزى بر خداوند عارض نمى شود.
پنجمين تكبير مفهومش آن است كه خداوند، نه محلّ خاصّى دارد و نه چيزى در او حلول مى كند.
ششمين تكبير معنايش اين است كه زوال و انتقال و نيز تغيير و تحوّل براى خداوند مفهومى ندارد.
و هفتمين تكبير يعنى؛ بدان كه خداوند سبحان همچون ديگر اجسام ، داراى اءبعاد و جوارح نيست.
سپس در ادامه فرمايش خود فرمود:
معناى ركوع آن است كه مى گوئى: خداوندا! من به تو ايمان آورده ام و از آن دست بر نمى دارم ، گرچه گردنم زده شود.
آخرین نظرات