1ـ ایجاد و افزایش ایمان:
اگر قلبی دارای ایمان نباشد، تلاوت قرآن کریم موجب ایجاد ایمان در قلب می گردد و اگر ایمان دارد، موجب افزایش و رشد آن می شود.
امیرمؤمنان علی(ع) می فرماید: «اَلْقُرآنُ لِقاءُ الایمان؛ قرآن موجب تولید ایمان است.»
هم چنان که نسیم بهار سبب می شود تا شکوفه ها شکفته شوند و درختان بارور گردند، تلاوت و وزیدن نسیم آیات موجب می شود که قلب به ایمان مزین گردد و در صورت حضور ایمان موجب افزایش و بالندگی آن خواهد شد. این از آثار همراهی با قرآن است.
«دعای قبل از هر کار» نیز دارای چنین آثار بلند و ارزشمندی می باشد که اگر انسان قبل از آغاز کار لحظه ای توقف کند و قلب را به جانب خداوند روان سازد و از اوخیر و برکت بخواهد این رفتار موجب ایجاد وافزایش ایمان می گردد.
2ـ زنده ماندن دل:
قرآن موجب حیات روح و زنده ماندن دل است. اگر دل زنده شد به آن سوی عالم گرایش پیدا می کند، عشق به خدا و آخرت در آن قرار می گیرد و این دنیای فانی را دیگر به حساب نمی آورد. نتیجه حشر و نشر با قرآن زنده بودن قلب و تازه بودن روح است هم چنین است یاد خداوند قبل از اعمال.
3ـ سامان یافتن زندگی:
همراهی با قرآن باعث می شود که امور زندگی از پراکندگی نجات پیدا کند و کارهای فرد جمع و جور گردد و غم و غصه از صحنه زندگی رخت بربندد. در نتیجه چنین فردی اراده و توان خود را مصروف جهان پر از نور و ابدی می کند. این آثار همچنان که از تلاوت و همراهی با قرآن کریم برمی خیزد، با «یاد خداوند قبل از اعمال» نیز حاصل می گردد.
آثار فوق از سنجش «یاد خداوند قبل از انجام کار» با قرآن کریم استفاده گردید اما برای این عمل آثار بسیار و نتایج با اهمیت دیگری نیز هست که اهم آنها را بدین شرح می توان یادآور شد:
4. نجات از شرک
در امور زندگی عادت افراد بر این است که اسباب ظاهری را اصل قرار می دهند و تمام امید و چشم خود را به آن می دوزند و خیر و شر و نفع و ضرر خویش را در آنها می بینند با اینکه خداوند بر همه آنان غلبه دارد و قدرت او فوق تمام قدرتهاست و هیچ کس در برابر خواست او یارای ایستادن ندارد و همگان مقهور و مغلوب آن ذات مقدس می باشند، ما انسانهایی را می بینیم که چون از تربیت انبیا دور هستند این حقیقت را نادیده می گیرند و سعادت و خوشبختی خود را در اسباب ظاهری می جویند. اینکه انسان از خداوند غفلت کند به اشخاص و افراد بطور مستقل رو آورد، خود نوعی شرک محسوب می شود. راه بیرون آمدن از چنین شرکی، آن است که انسان قبل از توجه به دیگران و وارد شدن در کارها از خداوند درخواست خیر کند تا او اسباب خیر را فراهم و موانع را مرتفع سازد.
آخرین نظرات