ثقلین

حوزه و اخلاق، عالم ديني و پارسايي و روحانيت و معنويت همراه و قرين يكديگرند. به هم پيوسته اند و جدايي ناپذير .

حوزه بدون اخلاق، عالم ديني بدون پارسايي و روحانيت بدون معنويت، تصور نمي شود. اگر هم باشد، پوسته اي است درون تهي. خسي است بي مقدار بي ريشه است و زمامش در دست باد، به هر سو كه بخواهد مي كشدش .پارسايي و زهد هم بدون ريشه در دانش و آگاهي، ره به جايي نمي برد، چراغي نمي افروزد، زاويه تاريكي را روشن نمي كند.

معنويت، با بال علم، مي تواند حركت كند و سرگشته اي را از وادي سرگشتگي رهايي بخشد و گرنه، نه خود راه مي يابد و نه ديگري را مي تواند راه نمايد.

فلسفه وجودي حوزه ها، پرورش انسانهايي است كه با اين دو بال، حركت كنند و جامعه انساني بر اين دو ركن استوار سازند.از اين روي، حوزه، نه حركت صوفيانه و عزلت گزيني را مي پذيرد و نه دانش اندوزي به دور از رياضت نفس را. هر دو را مي خواهد و بر آن پاي مي فشارد. حوزه ها، خاستگاه فضائل و مركز ستيز با رذائل اند.
حوزه ها در طول تاريخ، پاسدار و منادي ارزشهاي متعالي و رفتار و منش انساني - اسلامي بوده اند.

تلاش داشته اند، با گسترش دانش و ارزش، راه بنمايانند، نور بگستردند و چراغ راه باشند، تا قافله بشري، ره گم نكند

اين است كه هميشه و همه جا همراه كلمه «طالب علم» و «حوزه علوم ديني» قداست، تقوا و خلوص به ذهن مي آيد و عالم ديني، جايگاه روحاني مي يابد، يعني جايگاه كسي كه به عالم ما وراي طبيعت نظر دارد و از خاكدان به ملكوت پركشيده است.

شاخصه عالم ديني، احياي معنويات و ارزشهاي و الا و گسترش آنها در بين مردم، قبيله، خويشان و معاشران است.

با يكديگر مهربانند و هميشه عطر عطوفت و مهرباني در بين آنان به مشام مي رسد.

گويي يك روح هستند، در جسمهاي گونه گون.

غيبت، تهمت، تحقير، حسد، كينه، اختلاف در بين آنان جايي ندارد.

بسان انبيأ مشي مي كنند. همان گونه كه در بين آنان، جاي تاخت و تاز رذائل نبوده، در بين اينان هم نيست.

همان گونه كه اگر انبيأ همگي در يك جامعه و در يك زمان مي زيستند، به يكديگر حسد نمي ورزيدند، به تحقير يكديگر نمي پرداختند. غيبت از يكديگر نميكرند، اختلافي با هم نداشتند، عالمان راستين هم، اين گونه اند.

كرنش، فقط براي خدا مي كنند.

براي هيچ كس، جز آن ذات بي نياز، به خاك نمي افتند.

هميشه و در همه حال، جوياي خشنودي خداوندند.

اينان، بر چهره نشان دارند.

نشان آنان، اثر سجده است كه در سيماشان نقش بسته.

نفس گرمشان، شفاي دردهاست. طبيب جانند. قلبهاي زنگار گرفته را با دم مسيحايي خود صيقل مي دهند و شفاف مي كنند و قابل درخشش نور خدا در آن.

آرامند و پرخنده و صبور، آنان كه اميد به هدايتشان مي رود، مظلومان، مستضعفان مادي و فكري و فرهنگي، نه رهزنان و ظلمت گستران.هم جاذبه دارند و هم دافعه. هم مهر مي ورزند و هم خشم مي گيرند.هم در برابر يتيمي و ستم ديده اي، اشك مي ريزند و هم در برابر دشمني دون، خنجر از نيام بر مي كشند.
آيا با برنامه ريزي و نظم و كنترل درس و بحث طلاب و پر بودن وقت آنان و مراقبتهاي معمول و رايج و امتحان و… مي توان اين گوهرهاي ناب را از دل اقيانوس زندگي بيرون آورد؟

آيا درسهاي معمول و رابطه هاي عمومي وارستگان، انسانهاي خود ساخته با خيل مشتاقان، مي تواند كار ساز باشد و انسانهاي والا بپرورد؟

اساساً چه زمينه هايي بايد ايجاد كرد كه انسانهاي لايق و با ظرفيت و آنان كه قلبهاي آماده دارند، بالاروند؟

آيا با نصيحت و كلي گويي و ذكر زيباييهاي بزرگان، مي شود، حركتي عظيم در درون انسانها به وجود آورد؟

يا نه، مهم دم نيست، مهم دمنده است. اوست كه بايد مسيح باشد، تا دم مسيحا شود و مرده زنده كند؟

منبع:حوزه نت                                           تنظیم:مجید نقدی گروه حوزه علمیه

مادر چهار شهید
با شهادت چهار فرزند ام البنین علیهاالسلام در کربلا، این بانوی شکیبا، به افتخار مادر شهیدان بودن نائل آمد و درکنار همسر شهید بودن، افتخاری دیگر بر صفحه افتخاراتش افزوده شد.

وقتی خبر شهادت فرزندانش به او رسید، سرشک اشک از دیده فرو ریخت و با روحیه ای قوی در اشعاری گفت: «ای کسی که فرزند رشیدم عباس را دیدی که همانند پدرش بر دشمنان تاخت، فرزندان علی علیه السلام همه شیران بیشه شجاعتند. شنیده ام بر سر عباس عمود آهنین زدند، در حالی که دست هایش را قطع کرده بودند؛ اگر دست در بدن پسرم بود، چه کسی می توانست نزد او آید و با او بجنگد؟»

فرزندانم به فدای حسین علیه السلام
ام البنین بَشیر را دید که فرستاده امام سجاد علیه السلام بود و به مدینه آمده بود تا مردم را از ماجرای کربلا و بازگشت کاروان امام حسین علیه السلام با خبر سازد. به او فرمود: ای بشیر! از امام حسین علیه السلام چه خبر داری؟ بشیر گفت: خدا به تو صبر دهد که عباس تو کشته گردید. ام البنین فرمود: از حسین علیه السلام مرا خبر ده!

بشیر خبر شهادت بقیه فرزندان او را هم اعلام کرد، ولی ام البنین پیوسته از امام حسین علیه السلام خبر می گرفت و می گفت: فرزندان من و آن چه در زیر آسمان است، فدای حسینم باد.

چون بشیر خبر شهادت امام حسین علیه السلام را به آن حضرت داد، صیحه ای کشید و گفت: ای بشیر! رگ قلبم را پاره کردی و سپس صدا به ناله و شیون بلند کرد.

این علاقه او به امام حسین علیه السلام دلیل کمال معنویت اوست که آن همه ایثار را در راه مقام ولایت فراموش کرد و تنها از رهبرش سخن به میان آورد.

ام البنین، پاسدار خاطره عاشورا
از ویژگی های بسیار مهم ام البنین، توجه به زمان و مسائل مربوط به آن است. وی پس از واقعه عاشورا، از مرثیه خوانی و نوحه سرایی استفاده کرده تا ندای مظلومیت کربلاییان را به گوش نسل های آینده برساند. ایشان هر روز به همراه پسرِ حضرت عباس علیه السلام ، عبیداللّه که همراه مادرش در کربلا حضور داشت و سند زنده ای برای بیان وقایع عاشورا بود، به بقیع می رفت و نوحه می خواند.

او با این اشعار، هم حماسه کربلا را بازگو و هم در قالب عزاداریْ به حکومت وقت نوعی اعتراض می کرد و مردم را که اطراف او جمع می شدند، از جنایات بنی امیه، آگاه می نمود.

سفارش به دفاع از ولایت
هنگامی که امام حسین علیه السلام آهنگ ترک مدینه و تشرف برای حج و به دنبال آنْ هجرت به سوی عراق کرد، ام البنین علیهاالسلام به همراهان امام حسین علیه السلام چنین سفارش می کرد: «چشم و دل مولایم امام حسین علیه السلام و فرمان بردار او باشید».

ام البنین علیهاالسلام ، واسطه فیض الهی
ام البنین، همسر علی علیه السلام و مادر سردار کربلا، نزد مسلمانان جایگاهی ویژه دارد، چون نزد خداوند از مقام و منزلتی والا برخودار است، و این مقامْ به واسطه تقدیم خالصانه فرزندان در راه خدا و استواری و عبودیت ایشان است. از این رو، مؤمنانِ حاجت مند و دردمند او را به درگاه حضرت باری تعالی شفیع و واسطه قرار می دهند، و غم واندوهشان را با زیارت مزار آن بانو می زدایند.

اهل بیت علیهم السلام و ام البنین علیهاالسلام
محبت بی شائبه ام البنین در حق فرزندان رسول خدا صلی الله علیه و آله و فداکاری فرزندان وی در راه سیدالشهدا، در تاریخ بی پاسخ نماند. اهل بیت علیهم السلام هم در احترام و بزرگ داشت وی کوشیدند و بسیار از او قدردانی کرده، او را سپاس گفتند.

زینب کبری علیهاالسلام پس از رسیدن به مدینه، به محضرش شتافت و شهادت فرزندانش را به او تسلیت گفت. ایشان هم چنین در مناسبت های دیگر مثل عیدها، برای ادای احترام، به محضر ام البنین علیهاالسلام مشرّف می شد.

سخن بزرگان در بیان فضایل ام البنین علیهاالسلام
عالم جلیل القدر، زین الدین عاملی، شهید ثانی درباره حضرت ام البنین علیهاالسلام می گوید: «ام البنین از بانوان با معرفت و پر فضیلت بود. نسبت به خاندان نبوت، محبت و دلبستگی خالص و شدید داشت و خود را وقف خدمت به آن ها کرده بود. خاندان نبوت نیز برای او جایگاه والایی قائل بودند و به او احترام ویژه می گذاشتند.» هم چنین علامه سید محسن امین می گوید: «ام البنین علیهاالسلام ، شاعری خوش بیان و از خانواده ای اصیل و شجاع بود.» علی محمد علی دُخَیِّل، نویسنده معاصر عرب در وصف این بانوی بزرگوار می نویسد: «عظمت این زن (ام البنین) در آن جا آشکار می شود که وقتی خبر شهادت فرزندانش را به او می دهند، به آن توجه نمی کند، بلکه از سلامت حضرت امام حسین علیه السلام می پرسد؛ گویی امام حسین علیه السلام فرزندِ اوست نه آنان».

روزهای آخر
زندگی سراسر مهر و عاطفه و مبارزه ام البنین علیهاالسلام ، رو به پایان بود. او به عنوان همسر شهید، رسالت خویش را به خوبی به پایان رسانید و فرزندانی تربیت کرد که فداییِ ولایت و امامت بودند.

او، بعد از زینب کبری علیهاالسلام دار فانی را وداع گفت، ولی تاریخ نگاران سال ارتحال او را متفاوت نگاشته اند، به طوری که عده ای آن را سال 70 ق بیان کرده اند و عده دیگری تاریخ وفات آن مادر فداکار را، سیزدهم جمادی الثانی سال 64 ق دانسته اند که نظر دوم از شهرت بیشتری برخوردار است. ام البنین را در بقیع، در جوار امام حسن مجتبی علیه السلام ، فاطمه بنت اسد علیهاالسلام و دیگر شخصیت های اسلامیِ مدفون در آن جا به خاک سپردند.

منبع: سایت حوزه

سوال؟آیا سجده بر تسبیح تربت صحیح است ؟ مقدار آن حداقل چقدر باید باشد؟

پاسخ: در صورتی که رنگ نداشته باشد صحیح است. برخی از مراجع مقدار را مشخص کرده اند که در ذیل به آن می پردازیم:
امام، تحریر الوسیله، ج 1، القول فی السجود، ص 313، م 1 و العروه الوثقی مع تعلیقات، ج 1، ص 569، م 1؛ خامنه ای: استفتا:
واجب نیست همه پیشانی به محل سجده برسد و همین که گفته شود: پیشانی را به سجده گذاشت، کفایت می کند. از این رو اگر به مقدار سر انگشت سبابه (اشاره) با زمین (یا هر چیزی که سجده بر آن صحیح است) تماس حاصل شود، کافی است. ولی احتیاط مستحب است که اندازه یک درهم (تقریبا به اندازه یک بند انگشت اشاره [سبابه] افراد معمولی) باشد؛ همچنان که احتیاط مستحب آن است که این مقدار از پیشانی از یک قسمت باشد؛ نه چند نقطه پراکنده. بنابر این سجده بر تسبیح، در صورتی که مجموع دانه های متصل به پیشانی اندازه سر انگشت باشد، جایز است.
آیت الله سیستانی:
بمقدار سطح یک ناخن کفایت می کند .
آیت الله بهجت:
بنابر احتیاط مقدار پیشانی که به زمین گذاشته می‌شود، نباید کمتر از مقدار پهنای یک ناخن باشد، گرچه کفایتِ مطلق گذاشتن پیشانی روی زمین بدون تعیین مقدار، خالی از وجه نیست، و در صورت رعایت احتیاط در مقدار سجده‌گاه، یعنی پهنای یک ناخن، احوط اتصال این مقدار از زمین است به همدیگر؛ پس سجود بر دانه‌های تسبیح متعارف خلاف احتیاط است.

یکی از با ارزش ترین عبادت ها قرائت و خواندن قرآن است چنانچه این کار به اندازه ای اهمیت دارد که خداوند درباره آن می فرماید: «فَاقرَؤا ما تَیَسَّرَ مِنَ القُرآن؛ آنچه برای شما میسّر است قرآن بخوانید. (سوره مزمل: آیه 20)

معمولاً کسی که در مقام وصیت و سفارش است چیزهایی را سفارش می کند که مهم و سرنوشت ساز باشد. یکی از وصایای رسول خدا (صَلى الله عَلیه وَ آله) به امیرمؤمنان علی (عَلیه السَلام) تلاوت مستمرّ قرآن است، چنانچه فرموده اند: وَ عَلَیکَ بِتَلاوَة القُرآن عَلی کُلِّ حالٍ؛ در همه حال و در هر شرایطی قرآن تلاوت کن.
بسیاری از عبادات هنگام مریضی، مسافرت یا جهاد در راه خدا از انسان ساقط می شود و یا تخفیف پیدا می کند. اما خداوند تأکید می نماید در این موارد نیز سعی کنید تا می توانید قرآن بخوانید: إِنَّ رَبَّکَ یَعْلَمُ أَنَّکَ تَقُومُ أَدْنى‏ مِنْ ثُلُثَیِ اللَّیْلِ وَ نِصْفَهُ وَ ثُلُثَهُ وَ طائِفَةٌ مِنَ الَّذینَ مَعَکَ وَ اللَّهُ یُقَدِّرُ اللَّیْلَ وَ النَّهارَ عَلِمَ أَنْ لَنْ تُحْصُوهُ فَتابَ عَلَیْکُمْ فَاقْرَؤُا ما تَیَسَّرَ مِنَ الْقُرْآنِ عَلِمَ أَنْ سَیَکُونُ مِنْکُمْ مَرْضى‏ وَ آخَرُونَ یَضْرِبُونَ فِی الْأَرْضِ یَبْتَغُونَ مِنْ فَضْلِ اللَّهِ وَ آخَرُونَ یُقاتِلُونَ فی‏ سَبیلِ اللَّهِ فَاقْرَؤُا ما تَیَسَّرَ مِنْهُ؛‏ بزودی گروهی از شما بیمار می شوند و گروهی دیگر برای بدست آوردن فضل الهی و (کسب روزی) به سفر می روند و گروهی دیگر در راه خدا جهاد می کنند (و از تلاوت قرآن بازمی مانند)، پس به اندازه ای که ممکن است از آن تلاوت کنید. (سوره مزمل: آیه 20)
همانگونه که انسان برای انجام کارهای روزانه برنامه تهیه می کند و هر روز صبح به برنامه اش نگاه می کند تا کارهای روزانه را مطابق آن انجام دهد، هر مسلمانی که می خواهد به قرآن عمل کند لازم است به طور مستمر و روزانه به قرآن مراجعه کند تا در پرتو دستورات و راهنمایی ها قرآن در دنیا و آخرت کامروا شود.
قرائت قرآن و امام خمینی (ره)
خوب است برای دانستن جایگاه ویژه قرائت قرآن در بین عبادت ها به دو خاطره خواندنی از زندگی حضرت امام خمینی (ره) اشاره کنیم چنانچه یکی از بستگان نزدیک امام در این زمینه نقل می کند: یک دفعه که با ایشان در نجف بودیم، چشمشان ناراحت شده بود. دکتر بعد از معاینه چشمشان گفت: «شما باید چند روز قرآن نخوانید و به چشمتان استراحت بدهید».
امام خندیدند و گفتند:
دکتر؛ من چشمم را برای قرآن خواندن می خواهم. چه فایده ای دارد که چشم داشته باشم و قرآن نخوانم؟ شما یک کاری بکنید که من بتوانم قرآن بخوانم!
حضرت آیة ا… توسّلی از نزدیکان حضرت امام (ره) در زمینه قرائت مداوم و روزانه قرآن به وسیله حضرت امام خمینی (ره) می گوید: امام با همه اشتغالاتی که داشتند، به انجام مستحبات، به ویژه خواندن قرآن، دعا و نماز اول وقت، اهمیت می دادند.
امام، هر روز، سه تا پنج مرتبه قرآن می خواندند. در ماه مبارک رمضان، سه بار قرآن را ختم می کردند.
مقدار قرائت روزانه
شاید بعضی از مردم بپرسند حال که قرائت روزانه قرآن این همه اهمیت دارد، سزاوار است روزانه چند آیه از قرآن خوانده شود؟ پاسخ این پرسش در احادیث زیادی آمده است.
کمترین مقدار قرائت: در حدیثی که از امام باقر (عَلیه السَلام) رسیده است استفاده می شود اگر مسلمانی بخواهد از غافلان و بی خبران نباشد بایستی روزانه حداقل ده آیه از قرآن بخواند. امام پنجم (عَلیه السَلام) این مطلب را از رسول گرامی خدا (صَلى الله عَلیه وَ آله) نقل کرده است:
مَن قَرَأَ عَشرَ آیاتٍ فی لَیلَةٍ لَم یُکتَب مِنَ الغافِلینَ؛ هر کس در هر شب ده آیه قرآن بخواند از جمله بی خبران و غافلین نوشته نخواهد شد.
البته این مقدار قرائت، غیر از قرائت آیاتی است که هر مسلمانی در نماز می خواند زیرا آن آیات بخشی از نماز است و خواندن آن بر هر مسلمان مکلفی واجب است.
پنجاه آیه، قرائت ذاکران: در ادامه حدیث قبلی آمده است، کسی که هر روز پنجاه آیه قرآن تلاوت کند در زمره کسانی است که همیشه به یاد خدا هستند: وَ مَن قَرَأَ خَمسینَ آیةً کُتِبَ مِنَ الذّاکِرینَ.
همچنین مرحوم فیض کاشانی از فقیهان، مفسران و عارفان برجسته شیعه، در کتاب شریف «المحجة البیضاء» در این مورد چنین نوشته است:
اگر قاری قرآن از متفکران در معانی قران است… پس به روایتی عمل کند که می فرماید: هر روز پنجاه آیه خوانده شود، زیرا از امام صادق (عَلیه السَلام) روایت است که فرمود:
القُرآنُ عَهدَ اللهِ اِلی خَلقِِه فَقَد یَنبَغی لِلمَرأ المُسلِمِ اَن یَنظَرُ فی عَهدِهِ وَ اَن یَقرَأَ مِنهُ فی کُلِّ یَومٍ خَمسینَ آیَةً؛ قرآن پیمان خدا با مردم است. پس یقیناً برای شخص مسلمان سزاوار است که با دقت در پیمان خویش بنگرد و از آن در هر روز پنجاه آیه بخواند.
مقدار قرائت کسبه و تجّار
اصناف و بازاریان محترم نیز باید اهتمام شایسته ای به قرائت قرآن داشته باشند. چقدر خداپسندانه است که اصناف ما در این زمینه به اصناف و بازاریان قدیم اقتدا کنند.
کسبه و بازاریان شیعه از قدیم الایام از اقشار متدین و علاقه مند به قرآن و اهل بیت (عَلیه السَلام) بوده اند. حتی می توان گفت در حفظ شعائر اسلامی و برپایی جلسات قرآن و عزاداری از سایر اقشار جامعه پیش قدم تر بوده اند. همان گونه که در بیشتر شهرهای ایران اسلامی نیز در حال حاضر همین طور است.
همه شنیده و یا خوانده اند که کسبه قدیم علاوه بر اینکه موقع نماز کسب و کار را تعطیل می کردند و نمازهای یومیه را به جماعت می خواندند، کسب و کار روزانه را با نام و یاد خدا شروع می کردند. عده زیادی از بازاریان و کسبه جزء، بعد از آماده کردن محل کار خود قرآن ها را باز می کردند و کار روزانه را با کلام خالق یکتا شروع می کردند. این سنت حسنه موجب می شد در طول کسب روزانه به یاد خدا باشند و از گزند شیطان و حرام های اقتصادی در امان باشند. در نتیجه در گروه کاسبانی قرار گیرند که حبیب خدا هستند و هم اینکه خداوند به کسب و کار آن ها برکت می داد.
رئیس مذهب ما، حضرت امام صادق (عَلیه السَلام)، خطاب به تجار و کسبه مسلمان چنین می فرمایند:
چه چیزی تجاری را که در بازار مشغول کار است مانع می شود وقتی که به منزلش بازمی گردد، نخوابد تا اینکه سوره ای از قرآن را بخواند. پس برایش مقابل هر آیه ای که می خواند ده حسنه نوشته می شود و از او ده کار زشت محو می گردد.
اوقات تلاوت قرآن
از آیات قرآن کریم و احادیث استفاده می شود که قرائت قرآن و ذکر خدا در همه اوقات خوب است. ولی در این وقت ها و زمان ها سفارش شده است:
صبح ها بعد از نماز صبح، هنگام غروب، شب قبل از خواب، نیمه های شب و سحرگاهان.
از این رو جا دارد هر کسی به فراخور حال و فرصت هایی که دارد یکی یا بعضی از این اوقات را مشخص کند و به تلاوت قرآن بپردازد.
منابع:
1-شیخ حر عاملی. وسایل الشیعه، ج4: 825.
2- کلینی. اصول کافی، ج2: 446، 448.
3-شیخ صدوق. ثواب الاعمال: 127.
4-ابوالفضل علامی میانجی. آشنایی با آداب تلاوت قرآن: 69.

http://qudsonline.ir

از بــیـت آل طـاهـا(ص) آتـــش کــشــد زبـانــه
  گــوئـی شــده قـــیـامـت بـر پـا درون خــانــه

برپاست شور محـشر از عـتـرت پـیـمبـر(ص)
خـلــقـنـد مـات و مـبـهـوت از گـردش زمانـه

اهریمنان نمودند خون قلب مـصـطفی(ص) را
در مـنـظـر خـلایـق بـی جــرم و بــی بـهــانـه

در پــشــت در فــتــاده ام الائـــمـــه(س) از پـا
دارد فـغــان ز دشـمـن آن گـــوهــر یـگــانـه

زیـنـب(س) بـه نـاله گـویـد کـشـتـند مــادرم را
ایـن یک ز ضـرب سـیـلی آن یک ز تـازیانه

در خون فتاده زهرا(س) چون مرغ نیم بسمل
مـحـسـن(ع) فـتاده چـون گـل پر پر در آستانه

در پشت زانـوی غم پژمان نشسته حـیـدر (ع)
مانده حـسـیـن مظـلوم(ع) حیران در آن میانه

از نقش خون و دیوار پرسد ز حال زهرا(س) 
وز زخــم سـیـنـه گـیـرد از مــیــخ در نشـانه

دارد حــســن(ع) شـکـایـت از کـیـنـه مغیره(ل)
ریـــزد ز دیـــدگـــانـــش یــاقـــوت دانـه دانـه

بـا پـهـلـوی شـکـسـته چون مـرغ بـال بسته
زهـرا(س) بـه خـون نـشسـته در کـنج آشیانه