مباحثه طلبگی، آداب و شیوه ها
مباحثه در حوزه پا به پای مطالعه مهم است و لازم است بعد از هر درس، حتما آن را مباحثه کنید.
اگر شما کاربر گرامی از آن دسته از طلابی هستید که تازه وارد حوزه شدید و مدتی زیادی از تحصیل شما نمی گذرد، قطعا نام (مباحثه) را شنیده اید. علاوه بر این به احتمال زیاد تا به حال چند جلسه مباحثه را هم پشت سر گذاشته اید.
اگر هنوز مفهوم مباحثه برای شما نامانوس است و یا با شیوه های آن آشنایی ندارید، حتما این مقاله را مطالعه کنید.
اساتید بیشتر درباره اهمیت مباحثه صحبت می کنند و تاکید می کنند طلاب و مخصوصا طلاب جوان حتما مباحثه کنند. اگرچه متاسفانه این سنت حسنه در حوزه کمی رو به سردی گراییده ولی جایگاه و نقش بسیار مهمی در یادگیری مسائل استاد ایفا می کند.
مباحثه در حوزه پا به پای مطالعه مهم است و لازم است بعد از هر درس، حتما آن را مباحثه کنید. در این نوشتار شما را با شیوه های مباحثه آشنا می کنیم.
شیوه های مباحثه
مباحثه به چند روش صورت می گیرد که عبارتند از:
1- روش روخوانی: در این روش یک نفر از روی نوشته خود می خواند و دیگری گوش می دهد این نحوه مباحثه گر چه برای تبادل بعضی از اطلاعات علمی مناسب است اما برای دروس علمی حوزه چندان مناسب نیست و مورد توجه و استقبال حوزویان نیز نمی باشد بسیاری از فواید و ویژگیهای مباحثه نیز در این روش جایگاهی ندارد.
2- روش تقریر: در این روش یک نفر مطالب استاد و کتاب را که قبلا مطالعه کرده بدون نوشته برای طرف دیگر تقریر می کند و به سؤالهای او هم پاسخ می دهد. طرف مقابل نیز سعی دارد به گفته ها و ادعاهای او اشکال کند و مطالب را به صورت مستدل و علمی از وی بخواهد. این امور موجب پیدایش بسیاری از فواید مباحثه و ویژگیهای خاص آن است به همین جهت بسیاری از مباحثه های دو یا سه نفری حوزویان از این نوع است.
3- روش نقد و بررسی: در این روش افراد بعد از نقل کلمات استاد آنها را مورد نقد و بررسی قرار داده و بعد از مراجعه به منابع دیگر به تفکر و تامل پیرامون آن می پرداند. این روش برای متعلمین دروس خارج موجب تقویت قوه استنباط می شود.
4- روش تحقیقی جمعی: در این روش چند نفر یک موضوع را انتخاب و مورد مطالعه و بررسی قرار می دهند آنگاه در یک جلسه علمی یافته های خود را با دیگران در میان می گذارند و نظرات همدیگر را جرح و تعدیل می کنند و از نظرات خود دفاع می کنند تا به واقع و حقیقت مطلب برسند. این روش بیشتر در بین صاحبان فضل و علم و کسانی که در زمینه موضوعی خاص به صورت تخصصی کسب علم می کنند، متعارف است. (1)
آخرین نظرات