ثقلین

ساده‌ترین دستور برای رفع چشم زخم خواندن سوره ناس و فلق است. در روایات آمده است که پیغمبر(صلی الله علیه وآله) این سوره‌ها را برای امام حسن و امام حسین به عنوان تعویذ قرائت می‌کرد.

از امام صادق(علیه السلام) روایت شده که فرمود است : اگر کسی از شما چیزی از برادرش او را متعجب ساخت سه بار  بگویید: ماشاء‌الله لا حول و لا قوة الا بالله العلی العظیم. در برخی روایات گفته می‌شود که تکبیر بگویید تا تأثیر چشم زخم از بین برود.

علامه طباطبایی در المیزان می‌نویسد: چشم زخم نوعی از حسد نفسانی است که هنگام مشاهده چیزی که در نظر شور چشم، زیاد و تعجب انگیز است محقق می‌شود

البته نباید از این امر غافل شد که زیاده‌گویی ها در این مسئله بسیار است. در بین توده مردم برخی از این مباحث با خرافات عجین و موجب شده برخی اصل آن را هم انکار کنند.

اسفند دود کردن و استفاده از مهره‌های آبی برای دور کردن چشم زخم مبنای روایی ندارد، موضوعاتی است که توسط مردم به بحث اضافه شده است. همان‌طور که در احادیث و روایات آمده اصل تأثیر دعا برای دفع چشم زخم قابل انکار نیست، اما باز کردن دکانی برای نوشتن دعا و ادعای دعانویسی به هیچ وجه قابل قبول نیست، میدان دادن به این افراد نیز گناه محسوب می‌شود.

از دیگر روش‌هایی که قرآن در همین آیه بدان اشاره می‌کند پرهیز از کسانی است که دارای این قدرت هستند و نیز استفاده از شیوه‌هایی است که زمینه‌های چشم زخم را فراهم نمی‌آورد. ظاهر نشدن در برابر شور چشمان یکی از این راه‌هاست.خواندن سوره معوذتین به ویژه سوره فلق یکی دیگر از شیوه‌های پیشگیری و درمان است.

برخی گفته‌اند که آیه من شر حاسد اذا حسد، شامل عائن یعنی کسی که با چشم آسیب می‌رساند نیز می‌شود؛ زیرا چشم زخم گاه از حسادت نفسانی برمی خیزد. به این معنا که شخص هرگاه در دیگری نعمتی یافت و یا فراوانی نعمتی را مشاهده کرد از روی حسادت می‌کوشد تا آن نعمت از او سلب شود و با شور چشمی می‌کوشد تا آن را از میان بردارد.

علامه طباطبایی در المیزان می‌نویسد: چشم زخم نوعی از حسد نفسانی است که هنگام مشاهده چیزی که در نظر شور چشم، زیاد و تعجب انگیز است محقق می‌شود. (المیزان ج20 ، ص393)

منبع:سایت تبیان

رقابت بر سر خدمت
خدمتگزاری، مفهوم وسیع و گسترده ای دارد.این واژه، تمام فعالیتهای مثبت و مفیدانسانها را در زمینه های: اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و معنوی شامل می شود. این نکته را یادآور می شویم که: [خدمتگزاری] غیراز[ انجام وظیفه] است. برای روشنی و وضوح معنای خدمتگزاری، لازم است، مرز این دو مشخص شود.

کسی که مسؤولیتی بر دوش دارد، چه در بعد معنوی و چه در بعد مادی، و درازای کار، مزد دریافت می کند، خدمتگزار نیست گر چه نتیجه تلاش او در راستای خدمت به خلق قرار می گیرد. خدمتگزار، واژه ای است که با چگونگی عمل و نیت فردارتباط دارد.

البته اگر شخصی در انجام وظیفه اش کوتاهی نکرد و آن را به بهترین وجه انجام داد و علاوه، هم و غم خویش را در رفع نارسائیهای زندگی مردم قرار داد و تابع یکسری مقررات خشک و دست و پاگیراداری نبود، نام خدمتگزار، بر او زیبنده و شایسته خواهد بود بنابراین، هر خدمتگزار مالا به جامعه خدمت می کند ولی هر خدمتی خدمتگزاری نیست.

http://www.hawzah.net/

انگیزه های اخلاقی رقابت انتخاباتی
دولتمردان باید دارای ویژگیهایی باشندکه یکی از آنها آخرت گرایی است. البته معاد باوری به دولتمردان اختصاص ندارد و همه مردم باید قیامت گرا باشند؛زیرا قیامت باوری در جلوگیری از ناهنجاریهای اجتماعی نقشی بنیادین دارد و سبب خود سازی است. از این رو، قرآن ومعصومان(ع) مردم را به آخرت گرایی دعوت کرده اند.

امام علی(ع) می فرماید:

اینک توصیه ام به شما این است که مرگ را فرایاد آورید و از میزان غفلت تان بکاهید. آخر چگونه از چیزی غفلت می کنید که هرگز از شما غافل نمی شود و کسی را امید داریدکه هیچ مهلت تان نمی دهد؟

اندرزگویانتان همین مردگان بس که بی آنکه سوار شوند، بردوش دیگران به سوی گورها برده می شوند و بی آنکه آهنگ فرود آمدن داشته باشند، در گورها فرود می آیند. چنانکه گویی هرگز از آبادکنندگان دنیا نبوده اند و آخرت پیوسته سرایشان بوده است.

معاد باوری در جلوگیری از ریاست طلبی و انحرافات مالی و اداری نقشی بنیادین دارد. از اینرو آخرت گرایی برای دولتمردان ازاهمیت و یژه ای برخور دار است؛ زیرا دولتمردان با اموال عمومی و جان مردم ارتباط دارند؛ و هریک به گونه ای بر مسند قدرت قراردارند و قدرت معمولا انسانها را در معرض لغزش ها قرار می دهد.

http://www.hawzah.net

نيازمندي به دوست

انسان‌ها موجودي اجتماعي آفريده شده و به يكديگر محتاجند و نمي‌توانند جداي از ديگران زندگي كنند، قرآن كريم مي‌فرمايد: «اي مردم ما شما را از يك مرد و زن آفريديم و شما را گروه گروه و قبيله قبيله قرار داديم تا بتوانيد همديگر را بشناسيد.» (حجرات/13).

پس بايد با ديگران در ارتباط بود و بعضي را به عنوان دوست انتخاب نمود، زيرا انسان اگر دوست نداشته باشد غريب است، علي علیه السلام مي‌فرمايد: «غريب كسي است كه دوستي براي خود نداشته باشد.»[1] پس غريب آن نيست كه دور از وطن باشد، بلكه اگر كسي در وطن خود باشد اما دوست و همنشين نداشته باشد او غريب است، در جاي ديگر باز مي‌فرمايد: «عاجزترين مردم كسي است كه از بدست آوردن يك دوست عاجز باشد».[2]

راهنماي دوست يابي

براي به دست آوردن دوست، شيوه‌هاي اخلاقي وجود دارد كه در قرآن كريم و در روايات به آن اشاره شده است در اين بخش ده شيوه از شيوه‌هايي كه باعث جذب دوستان نيك مي‌شود بيان خواهد شد، اين شيوه‌هاي اخلاقي بايد در خود اشخاص وجود داشته باشد و خود مزين به آنها باشند تا موجب جذب دوستان خوب شوند.

داشتن ايمان و عمل صالح:

قرآن كريم مي‌فرمايد: وَ الْعَصْرِ * إِنَّ الْإِنْسانَ لَفِي خُسْرٍ * إِلاَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ، قسم به زمان  كه انسانها در زيان مي‌باشند، مگر گروهي كه ايمان داشته باشند و كارهاي شايسته انجام دهند.
احترام متقابل:

امام محمد باقر علیه السلام مي‌فرمايند: ياران خود را بزرگ بشماريد و به آنها احترام بگذاريد.[3]
احسان و نيكي:

قرآن كريم مي‌فرمايد: إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الْإِحْسانِ، خداوند انسانها را فرمان مي‌دهد كه با عدالت و نيكوكاري با يكديگر برخورد كنند(نحل/90).
اخلاق خوب و خوش خلقي:

اين صفت اگر در انسان باشد باعث مي‌شود دوستان انسان زياد شوند، روزي زيادتر گردد و كينه‌ها برطرف شود.
امام باقر علیه السلام فرموده‌اند: «ترش رويي با مردم دشمني ببار مي‌آورد»[4]

حس قدر داني و سپاس:

وجود اين حس در انسان جذب محبت و الفت با ديگران را در بر دارد. در روايات وارد شده است: «من لم يشكر المخلوق لم يشكر الخالق» كسي كه زبان تشكر از مخلوق نداشته باشد از خالق خود هم تشكر نخواهد كرد.
صبر و بردباري:

قرآن كريم در آيات زيادي مسلمانان را دعوت به صبر و بردباري نموده است تا جايي كه درمان بسياري از دردها را كمك گرفتن از صبر مي‌داند: يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ، اي مؤمنان (در مشكلات) از نماز و صبر كمك بجوييد(بقره/153). علي علیه السلام مي‌فرمايد: بردباري و استقامت در كارها داشته باشيد، كه صبر نسبت به ايمان همچون سر است نسبت به تن، تن بي سر فائده ندارد و ايماني كه صبر نداشته باشد بي نتيجه است.[5]
امانت داري:

در قرآن كريم خداوند مي‌فرمايد: إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَماناتِ إِلى أَهْلِها، با خداوند متعال فرمان مي‌دهد كه امانتها را به صاحبانشان برگردانيد(نساء/58).
امام صادق علیه السلام ضمن چند توصيه اخلاقي به اداء امانت اشاره مي‌كنند و مي‌فرمايند: پيامبر نيز به اين توصيه‌ها اشاره كرده است،‌امانت را به صاحبش برگردانيد چه صاحبش بد باشد يا خوب، حتي رسول خدا صلی الله علیه وآله دستور مي‌دداد كه سوزن نخ را نيز به صاحبش بدهيد.[6]

خوش بيني:

قرآن كريم مي‌فرمايد: يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا كَثِيراً مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ، از گمانهاي بد و سوء ظنها در حق يكديگر دوري كنيد كه برخي گمانها (باطل و بي حقيقت) و گناه مي‌باشد(حجرات/12).
پرهيز از سرزنش و ملامت و بد زباني:

قرآن كريم عيب جويي و بد زباني را مورد سرزنش قرار داده است و مي‌فرمايد: وَيْلٌ لِكُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ، واي بر هر عيبجوي هرزه زبان(همزه/1).
امام صادق علیه السلام فرموده‌اند: دشنام دادن و بد زباني و هرزه گويي از نشانه‌هاي نفاق و دو رويي است.[7]

ابن نعمان حعفي گويد: امام صادق علیه السلام دوستي داشت كه آن حضرت هركجا مي‌رفت او هم همراه امام صادق علیه السلام بود و از حضرت جدا نمي‌شد، روزي در بازار كفاشها مي‌رفتند و اين مرد غلامي داشت كه پشت سر آن دو حركت مي‌كرد، ناگهان آن مرد به پشت سر خودمتوجه شد و غلام را سه بار صدا زد ولي غلام را نديد، چون بار چهام نگاه كرد و او را ديد، گفت: اي زنازاده، كجا بودي؟

امام صادق علیه السلام دست خود را بلند كرده و به پيشاني خود زد و فرمود: «سبحان الله آيا به مادرش نسبت ناروا مي‌دهي؟ من تصور مي‌كردم تو اهل پارسايي و پرهيزگاري مي‌باشي و اكنون مشاهده كردم كه پارسايي نداري. گفت: قربانت گردم، مادرش اهل سند[8] و مشرك مي‌باشد.

امام صادق فرمود: ايا نمي‌داني كه هر ملتي براي خود نكاحي دارند (و قانون ازدواج آنها از نظر اسلام امضاء شده است)؟ از من دور شو.

راوي حديث گويد: ديگر آن شخص را نديدم كه با حضرت راه برود تا وقتي كه مرگ ميان آنها جدايي انداخت.[9]

ادامه »

اهمیت سحرخیزی و کار
رسول خدا صلی الله علیه و آله می‌فرماید: سحرخیزی مبارک است و همه نعمت‌ها به ویژه، روزی را می‌افزاید.1 همچنین آن حضرت می‌فرماید: صبحگاهان در پی نیازمندی‌هایتان بروید چرا که آسان به دست می‌آیند.2

امیرمۆمنان علیه‌السلام می‌فرماید: صبح زود در پی روزی رفتن، روزی را افزون می‌کند3 و کسی که خواستار جاودانگی است -که جاودانگی وجود ندارد- باید سحرخیز باشد4 و هیچ سحرخیزی در اره خدا برتر از سحرخیزی برای تأمین معاش فرزندان و خانواده نیست.5

از امام صادق علیه‌السلام روایت شده است که ایشان می‌فرماید: جدیت و تلاش کنید! هرگاه نماز صبح گزاردید و بازگشتید صبحگاهان در پی روزی روید و کسب حلال کنید چراکه خدای عزّ و جل روزیتان دهد و یاریتان رساند6؛ سپس فرمود: امام سجاد علیه‌السلام هنگام صبح در پی روزی بیرون می‌رفت، پرسیدند: ای فرزند رسول خدا کجا می‌روی؟ فرمود: برای پذیرش صدقه برای خانوده‌ام. پرسیدند: آیا برای خانواده‌ات صدقه می‌پذیری؟ فرمود: هر که کسب حلال کند صدقه عائله خود را از خدا می‌پذیرد و به آنان می‌رساند.7

ابن عباس می‌گوید: حضرت رسول (صلی الله علیه وآله) هرگاه کسی را می‌دید و از او خوشش می‌آمد می‌پرسید: آیا حرفه‌ای داری؟ اگر می‌گفت: نه، می‌فرمود: از چشمم افتاد. پرسیدند: چرا ای رسول خدا؟ فرمود: چون هرگاه مۆمن دارای حرفه‌ای نباشد به ناچار از دینش برای تأمین زندگی‌اش بهره می‌برد (دین فروشی می‌کند)
 

کارگری، سیره انبیا و اولیا
خداوند متعال در قرآن کریم درباره حضرت داود (علیه السلام) می‌فرماید: و به او فن زره‌سازی را که به سود شماست آموختیم، تا شما را در جنگ‌هایتان از آسیب‌های سخت سلاح‌ها حفظ کند، پس آیا شما سپاسگزار نعمت‌های ما خواهید بود؟ 8

نبی اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: هیچ غذایی بهتر از غذای فراهم آمده از کار خویش نخورد و داود پیامبر نیز از دسترنج خود می‌خورد.9

حضرت علی علیه‌السلام می‌فرماید: خدای عزّ و جل به داود نبی(علیه السلام) وحی فرمود که تو بنده خوبی هستی به شرط آنکه از بیت‌المال ارتزاق نکنی و با دستان خویش کار کنی. داود علیه‌السلام چهل روز گریست؛ آن گاه خدا به آهن وحی فرمود که برای بنده‌ام داود نرم شو، آهن به فرمان خدا برای او نرم شد و از این رو حضرت داود (علیه السلام) هر روز زرهی می‌ساخت و آن را به هزار درهم می‌فروخت و از بیت‌المال بی‌نیاز شد.10

رسول خدا صلی الله علیه و آله هم سنگی را بر شانه خود حمل کرد و در یکی از دیوارهای باغ خود به کار برد که آن سنگ هنوز در آنجا هست.11

نبی اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: هیچ غذایی بهتر از غذای فراهم آمده از کار خویش نخورد و داود پیامبر نیز از دسترنج خود می‌خورد

صفحات: 1· 2

وحدت شیعه و سنی

تسنن محمدی و تشیع علوی در انتهای مسیر رسیدن به کمال دین اسلام به هم می رسند و چون در چهره هم نیکو می نگرند هر کدام خود را در دیگری می بینند. یکی از مهم ترین دلایل ماندگاری و گسترش اسلام وجود دو مذهب تشیع و تسنن در نظام ساختاری مکتب اسلام بود. دیر زمانی است که حکمای بزرگ جهان بشریت درباره ی امت واحد و وحدت عالم انسانی، مدینه فاضله، حکومت ایده آل یا حکومت واحد جهانی آرزوها کرده و طرح ها داده اند. شاید بیش از چهل هزار سال از تاریخ پیدایش این ایده مقدس می گذرد و از چهار هزار سال قبل، فلاسفه و حکیمان زیادی در نقاط مختلف جهان برای ایجاد چنین وحدتی اقدام عملی نموده و به پا خاسته اند. هر یک از حکما و فیلسوفان برای رسیدن به این هدف مقدس و عالی طرحی داده اند، اما نقشه ی انبیای الهی واحد است. پیامبران در طول دوازده هزار سال تاریخ مدون دینی، بیش از یک طرح پیشنهاد نکرده اند و آن طرح وحدت جهانی بر اساس اصول قولوا لا إلهٌ إلاّ الله تفلحو، إلَهُکُم إلهٌ واحد و قل هو الله أحد است. پیامبران متفقاً گفته اند: اگر می خواهید جامعه ای پر سعادت ایجاد کنید، یکتاپرست باشید. مسلمانان واقعی که در عشق نسبت به خدای محمد(ص) و خود آن حضرت، وحدت نظر دارند؛ به معنای آن است که یکدیگر را نیز دوست دارند. زمانی که در ایمان آوردن به الله و پیامبرش هم صدا و هم عقیده هستند، همگی برادر محسوب می شوند و قرآن چه زیبا فرموده است که: (إنّما المؤمنون إخوة)([1])؛ اهل ایمان با یکدیگر برادر هستند. به جرأت می توان گفت که عامل اصلی شکست و بدبختی مسلمانان تفرقه و دشمنی و نفرت است. یکی از مهم ترین دلایل ماندگاری و گسترش اسلام وجود دو مذهب تشیع و تسنن در نظام ساختاری دین اسلام است؛ همان گونه که وجود احزاب سیاسی درون یک نظام سیاسی سبب رشد و تداوم نظام و شکوفایی استعدادهای نهفته آن می شود، وجود مذاهب گوناگون درون یک دین نیز سبب گسترش و ماندگاری آن دین می گردد. منطق علمای سنی پیرو تسنن محمدی، نه تسنن اموی نیز از منطق علمی و انصاف اسلامی علمای بزرگی الهام می گیرد که هرچند از طرف خلفای اموی به عنوان رییس مذاهب رسمی اهل سنت معین شدند، اما همواره به شاگردی امام جعفر صادق(ع) معترف بوده و خود را مجتهد و محققی ساده معرفی می کردند که نظراتشان برای هیچ کس قابل تقلید نبوده و چیزی فراتر از یک نظریه فقهی نمی تواند باشد. منصور دوانیقی، خلیفه عباسی از مالک، رییس مذهب مالکی می خواهد که کتاب فقهش را کتاب رسمی کرده و پیروی از آن را به همه ی ملل اسلامی اعلام کند، اما مالک می گوید: مردم را در آنچه برای خویش انتخاب می کنند، آزاد بگذار. شافعی و ابوحنیفه هم هر دو اعتراف می کنند آنچه را که فتوا داده اند تنها در حکم یک نظریه است و هرگز راضی نیستند که کسی بدون تحقیق و بررسی و تعقل، نظراتشان را پذیرفته و از آنان تقلید کند.

ادامه »

هفت ویژگی یک دوست خوب از منظر قرآن
آیا در قرآن آیه‌ای برای دوست وجود دارد، اگر هست در کدام سوره است؟ یكی از مباحث بسیار مهم در مسائل اجتماعی، میزان و نحوه ارتباط انسانها و به عبارتی، دوستی‌ها و روابط دوستانه با یكدیگر است. انسان از انتخاب دوست ناگزیر است و محتاج به دوست. نكته‎ مهم در این میان، تأثیر بسیار زیاد دوست بر شخصیت انسان است كه در آیات قرآن كریم و روایات معصومان (علیهم‌السلام)، به این موضوع اشاره شده است.
در سوره فرقان خداوند حال برخی ظالمان را این‌گونه بیان می‎دارد: (روز قیامت) روزی است كه می‎بینی ظالم (از شدت حسرت) دست خود را می‌گزد و (می‎گوید:ای‌كاش با فلان شخص دوست نمی‎شدم! امیرالمومنین(علیه السلام) می‎فرماید: كسی كه شخصیت او بر شما مشتبه شد و از دین او اطلاعی نداشتید، به دوستانش نگاه كنید؛ اگر آنان از اهل دین خدایند، پس آن شخص نیز بر دین خداست، ولی اگر دوستان وی بر غیر‌دین خدا بودند پس بدانید كه او نیز هیچ بهره‎ای از دین خدا ندارد.

مترادف واژه دوست، در قرآن کلماتی مثل صدیق، خلیل، خَلطاء، وَدَّ، ولی، اخوه آمده است. قرآن مجید در یک قانون کلی همه مومنین را با هم دوست و برادر می‌داند، و انتظار دارد، نگاه مومنین به همدیگر از همین منظر باشد. «إِنَّمَا الْمُوْمِنُونَ إِخْوَةٌ» پس با توجه به این آیه همة مومنین با همدیگر دوست و برادر هستند، و باید برای پیشرفت در امور دنیوی و اخروی خود کمک حال همدیگر باشند و اگر در انتخاب دوست دقت نکنیم، موجب افسوس در روز قیامت می‌شود. در قرآن از قول دوزخیان آمده: ای وای بر من، کاش فلان (شخص گمراه) را دوست خود انتخاب نکرده بودم! صحنه قیامت، صحنه ندامت و پشیمانی است و یکی از موارد حسرت خوردن انسانها در آن روز، تأسف بر انتخاب رفیق بد است، که او را از راه راست منحرف کرده است.

بدون شک عامل سازنده شخصیت انسان ـ بعد از اراده و خواست و تصمیم او ـ امور مختلفی است که مهم‌ترین آنها همنشین و دوست و معاشر است، چرا که انسان خواه ناخواه تأثیرپذیر است و بخش مهمی‌از افکار و صفات اخلاقی خود را از طریق دوستانش می‌گیرد. در آیه‌ای دیگر از قرآن مجید به یکی از حالات دوستان بد و صفات زشتی که دارند، پرداخته می‌شود و اینکه فقط مومنین می‌تواند برای شما دوستان خوبی باشند.

تبدیل شدن دوستی‌هایی که بر پایه گناه و فساد باشد به عداوت، در آن روز طبیعی است، چرا که هر کدام از آنها دیگری را عامل بدبختی و بیچارگی خود می‌شمرد و تنها انسانهای با تقوی هستند که پیوند دوستی آنها هم در زندگی دنیا و هم در سرای آخرت موجب برکت می‌باشد و این به خاطر آن است که محور دوستی آنان خداوند متعال می‌باشد، نتایج پربار این دوستی‌ها در قیامت آشکارتر می‌شود بسیاری از دوستان و افرادی که با هم سر و کار دارند به یکدیگر ستم می‌کنند، مگر کسانی که ایمان آورده و اعمال صالح انجام داده اند، امّا عده آنان کم است.

آری آنها که در معاشرت و دوستی حق دیگران را به‌طور کامل رعایت کنند و کمترین تعدی بر دوستان خود روا ندارند، کمند، تنها کسانی می‌توانند، حق دوستان و آشنایان را بطور کاملاً عادلانه ادا کنند که از سرمایه ایمان و عمل صالح بهره کافی داشته باشند.آیة دیگر در رابطه با دوست، توصیفی از صحنه‌های قیامت است، که نشانگر حال دوستان در آن روز می‌باشد.

دوستان در آن روز دشمن یکدیگرند، مگر پرهیزگاران. بله تبدیل شدن دوستی‌هایی که بر پایه گناه و فساد باشد به عداوت، در آن روز طبیعی است، چرا که هر کدام از آنها دیگری را عامل بدبختی و بیچارگی خود می‌شمرد و تنها انسانهای با تقوی هستند که پیوند دوستی آنها هم در زندگی دنیا و هم در سرای آخرت موجب برکت می‌باشد و این به خاطر آن است که محور دوستی آنان خداوند متعال می‌باشد، نتایج پربار این دوستی‌ها در قیامت آشکارتر می‌شود.آیه بعد باز نشانگر یک قانون کلی است، که مومنین در هیچ زمان و حالی دشمنان خدا و رسول او را دوست خود قرار نمی‌دهند. هیچ قومی‌را که ایمان به خدا و روز رستاخیز دارند نمی‌یابی که با دشمنان خدا و رسولش دوستی کنند… آری در یک دل دو محبت متضاد نمی‌گنجد و با ایمان واقعی و کسی است که با دوستانی رفاقت می‌کند که در خط خدا و رسول او باشند. خصوصیات یک دوست خوب از منظر قرآن:

ادامه »